Biografie

(Kijk je liever een filmpje? Probeer dan dit interview uit 2024 bij Bo. )

Die beroepskeuzetest toch!

‘In 1985 was het gebruikelijk om op school een beroepskeuzetest te doen. Je mocht hem ook twee of drie keer doen, want het hele idee van de actie was dat je er achter kwam wat je graag wilde doen en dus welke vakken je moest kiezen.

Ik deed hem drie keer en dat gekke ding zei drie keer dat ik auteur moest worden. Dat was niet raar, want ik schreef toen al verhalen op elk vrij moment dat ik vinden kon. Maar ik wist ook dat de meeste schrijvers daar niet van kunnen leven. En welke vakken kiest een schrijver eigenlijk? Welke school bezoekt hij?

Uiteindelijk deed ik Mode en startte ik daarna met de PABO, waar mij vriendelijk verzocht werd op te hoepelen aangezien men bang was dat ik geen uit klimrekken vallende kinderen kon vangen. Ik had inmiddels de diagnose ‘hypermobiliteitsyndroom’, wat nu HSD of EDS is, en om ontheffing voor gym gevraagd. Nu ik wist wat er aan de hand was met mijn wiebelige lijf moest ik er nog mee leren omgaan en dat ging letterlijk met veel vallen en uiteraard weer opstaan. Maar er was geen sprake van, als ik niet kon gymmen, kon ik ook geen vallende kinderen redden. De kunstacademie, stelden ze voor.

Ik wist al dat de meeste kunstenaars daar niet … eigenlijk wilde ik gewoon ‘een echt beroep’ leren. Ik besloot om dat dan maar in de praktijk te doen en na wat gestuntel op diverse administraties ontdekte ik dat computers me best goed lagen. Begin jaren ’90 waren die voor de gewone burger net in opkomst en in het land der blinden bleek eenoog-koningin.

In die ICT en dan met name op de projectafdeling leek ik eindelijk mijn draai te hebben gevonden. Ik stopte zelfs een tijdje met schrijven!

En toen werd onze oudste zoon geboren en werd alles weer anders. Omdat geen arts mijn ‘hypermobiliteitsyndroom’ serieus nam (gewoon een beetje lenig) nam ik het zelf ook niet serieus. Ik had veel pijn maar ik dacht dat iedereen dat had en ik gewoon zo’n klaagkonijn was, en ik maakte soms mensen bang met de stand van mijn gewrichten maar ik dacht dat het gewoon een kwestie van discipline was, die anderen wel en ik niet hadden.

Lang verhaal kort, ik beviel met een keizersnee en zonder buikspieren bleek ik nauwelijks te kunnen lopen want mijn gewrichtsbanden deden niet veel meer. Na veel gedoe en stel je niet aan kwam ik bij revalidatie, die helemaal niet vonden dat ik me aanstelde (wat een opluchting!), zeiden dat ik niet meer maar minder moest trainen (nog meer opluchting!) en ze vroegen wat ik nou het allerliefst zou willen doen.

Schrijven, natuurlijk!

Ik revalideerde met schrijven, ik trok me op aan het schrijven, ik ontmoette mensen die ook schreven, ik kreeg er ontzettend veel plezier in en publiceerde een aantal verhalen en kinderboeken.

Zo zie je maar dat je nooit tegen je beroepskeuzetest in moet gaan.

Ho, het verhaal was nog niet klaar. Toen ik een paar jaar later nog een zoon kreeg en zover opgeknapt was dat ik weer aan het werk dacht te kunnen gaan, bleek dat die zoon zijn oppassers tot waanzin dreef. Ik vond hem ook wel aardig bewerkelijk maar zijn broer was minstens zo bewerkelijk geweest en alle moeders klaagden over moe en bewerkelijk dus … nou ja, ik dacht dus weer eens dat anderen mensen zich in dezelfde positie bevonden als ik en dat ik gewoon wat zeurderiger was. En mogelijk een slechte hand van oppassers kiezen had.

Dus werd ik gastouder voor kinderen in de buurt, ontzettend leuk werk, toch weer met kinderen. Geen enkele viel ooit uit een klimrek, overigens. Op een dag stapte de nieuwe pedagoog van het gastouderbureau naar binnen. Ze kwam om kennis te maken en we zaten gezellig aan de thee terwijl de kinderen aan het spelen waren. Ineens zei ze over kersverse zoon van net twee: ‘Heeft hij zijn diagnose al? Autisme, toch?’

Dat bleek het begin van een lange zoektocht naar ‘wat is autisme’ en ‘hoe kan ik hem helpen’. Het resultaat van al die jaren boeken en praktijkonderzoek, trail en error, cursussen, de kennismaking met tal van andere kinderen, jongeren en volwassenen met autisme heb ik uiteindlijk samengebracht in mijn boek ‘Wegwijs rondom autisme’.

Omdat je nooit tegen je beroepskeuzetest in moet gaan.’